Hoe komt dat toch? Dat boten zomaar van hun trailer op de openbare weg belanden. Zoals hier, hier, hier en hier. Elk seizoen wel een aantal. En niet alleen als gevolg van de overmoed of gebrekkige stuurkunsten van de chauffeur. Gisteren weer m’n 420-zeilbootje naar het water gereden. Gelukt zonder brokken. Maar wel geconfronteerd met verschillende valkuilen en ‘vergeet’-risico’s. Voortijdig geloste boten behoren – op gasexplosies op (veelal) motorjachtjes na – tot de incidenten, die de grootste schade en meeste leed veroorzaken. Nog geen drie jaar geleden constateerde de BOVAG gebreken bij 82 procent van de boottrailers. Tweeëntachtig procent!
Vooropgesteld, een trailerbare boot biedt talrijke voordelen. Je kunt de boot met eigen auto vervoeren, en gemakkelijk (laten) repareren en stallen, waar je wilt. En je vaart, waar je wilt. Je neemt je vaartuig mee op vakantie naar landen onder de zon. Niets mooier dan dat. Daarbij is het wel handig om naast een beetje vaarervaring, ook wat trailerervaring te hebben. Die doe je vooral op in de praktijk, meestal met vallen en opstaan. Ooit op weg naar Frankrijk dacht ik diezelfde 420 tegelijk als ideaal bagagewagentje te kunnen gebruiken. Nog voor Breda zag ik in mijn spiegel rook uit het linker trailerwiel komen. De boot op het trailertje bleek zo zwaar geladen, dat de band regelmatig het kunststof spatbordje raakte. Mijn enige oplossing was het spatbord maar in z’n geheel te slopen. Zo hebben we onze bestemming met één spatbord – en gelukkig zonder ongelukken of controle – kunnen bereiken. Hoe onveilig het misschien is geweest vergeten we liever.
Ook al trailer je niet zo vaak, dan is het toch zaak je trailer te kennen. Mijn tweedehandsje (inderdaad na aankomst een nieuw spatbordje gekocht) heeft de luxe van een los waltrailertje, die op de wegtrailer ligt. Bij het veel geprezen principe van ‘check en double check’ ontdekte ik dit jaar, dat de bout waarmee de waltrailer op de wegtrailer is geborgd, eigenlijk lam draaide en te veel speling had gekregen. Waarschijnlijk omdat ik er ooit een hard RVS exemplaar voor heb gebruikt, in plaats van een bout van een zachtere aluminium legering. Maar ‘t blijft gissen voor mij. Met wat pech, een rare manoeuvre, of onheil van buiten, had m’n trouwe waltrailer zo maar z’n eigen koers kunnen kiezen en de grootste schade kunnen aanrichten.
Heb je ook nog het plezier van die onmogelijk nylon banden om de boot op de trailer te sjorren. Hartstikke goeie dingen, als ze eenmaal op de goede spanning zitten, óf als je er na gedane arbeid weer in bent geslaagd ze los te krijgen… Ze zitten zelden meteen goed, eerder te los of te strak. De vorige eigenaar van m’n 420 heeft hun kracht in de praktijk leren kennen. Hij heeft ze eens zo strak aantrokken, dat hij er de rand van de boot mee aan gort trok. Kun je nu nog zien. De band weer los krijgen in de aangetrokken gesp, is ook geen sine cure. Dat lukt alleen als je de twee borgveren – en het liefst tegelijk – weet los te wurmen. Herkent u dat? Maar laat ik niet zeuren. Want naast gemak dient ook veiligheid de mens. Dus altijd alles maar dubbel controleren. Net als de koppeling op de trekhaak. Zit de kogel van de haak echt geborgd in de kop van de dissel? En vergeet u – eenmaal aangehaakt – niet het voorwieltje te verwijderen?
Een stabiele wegligging van de trailer wordt uiteindelijk bepaald door de gewichtsverdeling. Wie zijn boot trailert met een zware outboard op de spiegel en zijn rijstijl niet aanpast, loopt het risico door de harde werkelijkheid gecorrigeerd (of ingehaald…) te worden. Het zwaartepunt van een boot zal gemiddeld toch hoger – of meer naar voor of achter – liggen dan in de meest ideale situatie. Met hoge snelheid met je bootje op een rechte snelweg rijden, wil desondanks bij sommige mensen nogal eens lukken. Toch zal een noodstop dan heel anders uitpakken, dan gewend, gedacht of gehoopt. Afijn, behalve een goede vaart deze keer dus ook een behouden trailerreis. Als we onze 420 straks in oktober weer ophalen, hopen we ook zelf weer geen van alle checks en double checks te zijn vergeten…
Met vriendelijke groet,
Bert Kuijpers,
Opstapper van Nauticlink
