Leeuwarden – Een schip praat maar vertelt niet alles. Het tikt en kreunt, trilt en fluit, het zendt duizend signalen uit, ook noodsignalen, sommige onzichtbaar en onhoorbaar. Elke zeiler die uit liefde zeilt weet dat, en elke zeiler zeilt uit liefde.
advertentie
De grote mast brak voor de haven. Dit was het einde van een week op zee, en het einde van drie mannen. Ze stonden op rij langs de fokkeboom om het voorzeil te bergen, toen 6 meter mast hun schedels verbrijzelde.
Het verdriet is groter dan de rechtszaal, toch is er een zaak, ‘we hebben het over schuld’, begint de president. En wie ben ik, zegt de schipper, ‘om hier de slachtofferrol aan te nemen.’
Daarna is het, opnieuw, akelig stil.
De schipper zeilt niet meer. De mannen leven niet meer. Hun families zijn kapot. Schuld en verdriet gaan vaker samen, maar het een heft het ander nooit op. (De Volkskrant)
