Het scheepswrak van het zeiljacht Stefarion tussen de pijlers van de Scheveningse pier is het resultaat van een nacht vol drama. In de nacht van 28 op 29 april verwisselde een Duitse solozeiler per ongeluk de lichten van de pier met die van de haven en kwam in aanvaring met de betonnen constructie in zee. De stranding stuit bij veel niet-zeilers op ongeloof. ‘Hoe kun je nou een haven verwisselen voor een pier?’ Het komt ook niet vaak voor, bovendien ligt de pier ruim een mijl noordelijker dan de haven. Voor ervaren zeilers ligt het antwoord op de hoe-vraag misschien wat dichterbij. We zouden ons kunnen voorstellen in welke staat de solozeiler in de aanloop naar de catastrofale beslissing was. Mogelijk was hij of heel moe, nat, of hongerig. Of alle drie. In de bewuste nacht was het weer net omgeslagen. Een nacht met veel regen. De wind was noord vier. Het jacht van het type Harmony ziet er goed uitgerust uit. Het is een toerjacht met een windmolen achterop en steps aan de mast om bij calamiteiten makkelijk omhoog te kunnen klimmen. Maar ook op jachten die er goed uitgerust uitzien kan er van alles aan de hand zijn. Er zijn van die tochten dat je eindeloos op de kop in een bakskist moet hangen om iets te repareren wat zich niet laat repareren. Het zou ook best kunnen dat de Duitse schipper beperkte navigatiemiddelen had, of geen enkele. Als de stroom uitvalt heb je geen plotter meer en moet je navigeren met kaarten en op zicht. Het bepalen van je positie is dan een heel ander verhaal, zeker als je alleen bent. En dan heb je nog het gevaar van de ‘zelfbevestiging’. Het gaan geloven in je eigen aannames. In plaats van kritisch te zijn op eigen waarnemingen, zoekt een vermoeide zeiler naar bevestiging van een eigen theorie, meestal eentje die beter uitkomt. ‘Als dit de haven is dan ben ik er.’ Waarnemingen die normaal alle alarmen moeten doen afgaan worden weggeredeneerd. ‘He, die hoge toren en dat reuzenrad stonden er eerder niet.’ En dan: ‘Oh, dat zal wel weer een evenement zijn, net als met de Volvo Ocean Race’. Of: ‘Ik zie nog geen doorgang’, afdoen met: ‘ach, bij veel havens moet je er eerst in varen voordat je de ingang doorhebt.’ Wat er precies allemaal is gebeurd in de laatste minuten voor de stranding is niet bekend. Aan de KNRM vertelde de solozeiler de lichten van de pier te hebben aangezien voor de haven. De uitkomst is triest, het jacht kan grotendeels als verloren worden geschouwd. De zeiler bleef gelukkig ongedeerd.
Maak kennis met het nieuwe Watersportdiploma
28 maart 2024
