Onder zeilers geldt vertrekken voor een wereldreis nogal eens als de Heilige Graal. Alsof het zwerven over de wereldzeeën het hoogst haalbare zou zijn. Motorbootvaarders die op deze manier de wereld ontdekken, zijn er veel minder. Ook al bestaan er zeldzame uitzonderingen. Maar dat was wel zo’n tien jaar geleden. Want mijlen maken op je zeewaardige motorjacht is heden ten dage helemaal een kostbare zaak. De meeste zeilende vertrekkers gooien de komende maanden los. Gaan gratis op de wind. Toch moet je het maar kunnen, durven, én doen.
Zelf heb ik misschien ooit de ambitie gehad, maar ben ik nooit in de gelegenheid geweest. Dat laatste is natuurlijk een slap excuus. Eerder de vaststelling toch anders in elkaar te zitten. Zelfs in de hoopvolle jaren negentig is het er niet van gekomen. Toen de wereld nog stukken vreedzamer leek, de economie crescendo ging, de kinderen nog peuters waren en de techniek nog alles oploste. De tijd dat internet voor het eerst zelfs de band met het thuisfront nog een beetje intact hield. Al was het voor ‘t gevoel. Nooit meer zou je echt helemaal weg zijn. Maar zelfs in die jaren is het voor mij bij de Noordzee gebleven.
Terwijl die zogenaamde maakbaarheid van onze wereld juist toen talloze zeilersgezinnen zorgeloos deed vertrekken. Gelukkige jaren die er voor hebben gezorgd, dat een maandenlange zeiltrip versneld gewoner is geworden. File varende vertrekkers confronteerden lokale bevolkingen in armoede met hun westerse rijkdom. Dat wel. Nu kan één boot vreemdelingen nog interessant zijn, maar een niet aflatende stroom luxe-vaarders uit andere culturen kan leiden tot jaloezie en geweld. Soms kan dat slecht aflopen. Ik ben een beetje jaloers op mensen, die denken dat zo’n fataal scenario alleen anderen kan overkomen. Want als vertrekker kun je maar beter nooit beren op je weg zien. Maar helaas zie ik er altijd wel een stuk of wat! Catastrofale gedachten – hoe onwaarschijnlijk ook – weerhouden mensen als ik van onbezorgde rondjes Atlantic.
Om succesvol naar de horizon te vertrekken moet je bovendien een onbeperkt vertrouwen hebben in je materiaal. En zelf alle mogelijke hardware problemen kunnen oplossen. Ook daarin balanceren mijn gedachten. Omdat ik weet dat iedere fabrikant zich afvraagt, of hij dankzij een lichtere uitvoering of ander materiaal geen efficiency-slag zou kunnen maken. En bedenkt iedere getalenteerde ambachtsman zo nu en dan niet eens z’n eigen unieke niet-gecertificeerde oplossing? In onze maatschappij gaan we collectief op safe, totdat het tegendeel blijkt. Dat overkwam op 8 april 2024 het Zweedse echtpaar Bååth Ravudd in de Pacific. De aluminium roerkoning van hun Arcona 460 was compleet afgebroken. Wel nadat de constructie was aangepast. Had eenzelfde constructie in RVS het wellicht wél gehouden? Niemand die het kan zeggen. Hun boot ligt nu namelijk op de bodem van de Stille Oceaan. De twee echtelieden konden worden opgepikt door een toevallig jacht in de buurt. Als vertrekker moet je rampenverhalen eigenlijk nooit lezen. Gaat ten koste van het vertrouwen. Maar ik lees ze altijd!
Heb je nog het financiële aspect. Wie langere tijd wil gaan varen, moet heden ten dagen flink gespaard hebben tegen de huidige lage rentes en de inflatie in. Of wel huis-en-haard verkopen – als je het geluk hebt in die situatie te verkeren – om te profiteren van de overwaarde. Heb je ook maar te hopen en te geloven, dat je huisvesting bij terugkeer wel weer in orde komt. In plaats van de rest van je leven gedwongen op de boot te moet blijven bivakkeren.
Kortom, je moet het maar doen: je sores op de wal parkeren, en gewoon vertrekken. Om maar te zien hoe het uitpakt (Sailing my Day). O ja, is er nog wel een extra hobbel voor wie samen vertrekt. Want het is wel handig als je partner een beetje uit hetzelfde vertrekkershout is gesneden. Dus ook gezegend is met een rotsvast vertrouwen dat het allemaal wel zal lukken. Komt bij dit alles nog de emotie van het ‘loslaten’ van kennissen, vrienden, familie, ofwel je vertrouwde omgeving. Nee, het veroveren van die Heilige Graal is mij niet gelukt en zal mij niet lukken. Wie daar wél in slaagt verdient mijn stille bewondering en voedt mijn dromen. Als ‘thuisblijver’ zonder spijt. Want ‘Geluk op het Water‘ in eigen land bestaat tenslotte ook nog. Niks mis mee.
Met vriendelijke groet,
Bert Kuijpers,
Opstapper van Nauticlink
