Martinique (F) – In de serie-klasse van de Mini Transat 2017 heeft de Franse zeilster Clarisse Crémer de tweede plaats weten te veroveren in het klassement, dat grotendeels door mannen wordt bezet. Er deden in totaal 80 zeilers mee. Winnaar van de populaire atlantische oversteek in twee etappes in zeilbootjes van 6,50 meter werd de Fransen Le Draoulec (serie-klasse) en Ian Lipinski (proto-klasse).
De enige Nederlandse deelnemer, de 53-jarige Sander van Doorn (Air Charge) is vandaag op de 30-ste plaats geeindigd. Hij finishte in de serie-klasse één minuut na middennacht (MET) na ruim tweeeneenhalve week alleen op zee te zijn geweest.
Hoewel er geen cent te verdienen valt, is deze race hyper-populair. Voor jongeren als eerste stap in een mogelijke zeilcarrière, voor ouderen als verwezenlijking van een lang gekoesterde droom en als ontdekking van ‘het laatste stukje van zichzelf’. Voor beiden een test van zeilcapaciteiten en psyche, want midden op de oceaan alleen overleven in een notendopje is nu eenmaal niet voor iedereen weggelegd. Het risico op halucineren is verre van denkbeeldig.
Van Doorn na aankomst: “Het is vreemd om na zo’n isolement weer vaste grond onder de voeten te voelen en zoveel mensen om je heen te hebben. Ik heb er echt van genoten, hoewel ik behoorlijk in de clinch heb gelegen met m’n automatische piloot. Deze vertoonde voor mij onbegrijpelijke kuren. Gisteravond heb ik nog opnamen gemaakt van m’n laatste maaltijd aan boord. Ik wilde graag die dubbele stemming laten meebeleven. Een vreemde mix van graag zo snel mogelijk willen aankomen en tegelijkertijd de behoefte om de tijd juist te rekken, in het besef dat deze bijzondere periode met veel impact op jezelf snel afgelopen zou zijn. Het was voor mij een verrijkende onderneming. Veel geschreven en vastgelegd. Ik was het rating syteem in het gewone wedstrijdzeilen helemaal zat. Dat was een belangrijke reden voor mij om mee te doen: gewoon dat de eerste over de lijn ook de echte winnaar is. En natuurlijk het contact met de andere zeilers.”
De sfeer onder de ‘mini-isten’ is er inderdaad één van gemoedelijkheid en gelijkheid. Tot de rituelen bij aankomst behoort naast de ontvangst van een bekertje rum en een plastic schaaltje vol vers tropisch fruit ook dat de zeilers door hun voorgangers in het water worden gegooid. Soms onder de verwonderde en ongelovige blikken van de vakantiegangers met alle luxe en comfort aan boord in dezelfde haven, die wijzend op de Mini 6.50 maar blijven vragen: “Wat zijn jullie daarmee de oceaan overgestoken…?”
Dankzij het formaat van de boot, is het verschil in kansen tussen zeilers en zeilsters ook minder groot getuige de tweede in de serie-klasse en zevende plaats bij de prototypes, die door vrouwen worden bezet. Daarbij natuurlijk ook geen verschil in de roodbruin verbrande gezichten en de door het zoute water ingevreten handen van zeilers en zeilsters (Nauticlink, Mini Transat 2017, Le Telégramme)
