De Vendée Globe uitgevaren! Dat heeft Pieter Heerema knap geflikt. Daarvoor moest hij in de verlatenheid van de zuidelijke oceanen wel herhaalde malen de dood in de ogen kijken. Moederziel alleen bracht hij bijna vier maanden op zijn boot door. ‘No Way Back‘ had hij zichzelf opgelegd. Teruggeworpen op zijn eigen persoon. Een uiterste middel om zichzelf te leren kennen. Het is ‘m gelukt. Maar vraag ‘m niet hoe. Het leven met de oceanen bleek nog wel te managen (“Ik verdring de eenzaamheid”), met de instrumenten zat het tegen, maar de grootste verrassing bleek zijn eigen psyche. Een ervaring, die hij direct na terugkomst weigerde te delen. Nee, het was “helemaal niet leuk geweest” en dan toch inspirator van de zeilsport…
En het moment dat heldendom in zicht komt. De jury van de Van Rietschoten Trofee heeft dit jaar weinig te overleggen. Heerema kan die prestigieuze zeilprijs straks mooi in z’n zak steken. Ook al heeft dat Delftsblauwe bord de diameter van een maxipizza. Zou men anders besluiten, dan zijn we meteen klaar met die hele Van Rietschoten prijs. De offshore ondernemer heeft immers de Mount Everest in de zeilsport beklommen en is er tot zijn eigen opluchting levend vanaf gekomen. Dankzij een investering in een stevige nieuwe boot (die naar z’n eigen zeggen veel te futuristisch, ja, voor hem zelfs de ‘verkeerde’ boot was), zijn karakter, en zijn zeemanschap, dat zich bovenal kenmerkt in het vermijden van risico’s.
Een wereldomzeiling à la Vendée Globe is los van de sportieve prestatie een psychologisch experiment met een onzeker eind. Halucinaties en traumatische ervaringen liggen op de loer. Wie zich deze tak van de zeilsport niet stap voor stap heeft eigen gemaakt, krijgt het zwaar te verduren. “We zijn live op Facebook”, zegt iemand, voordat de ‘No Way Back’ bij terugkeer het havenkanaal van Les Sables invaart. “Blij dat ik alive ben,” antwoordt Pieter Heerema, alsof dat hem meer bezighoudt. In zijn persconferentie na aankomst geeft Heerema toe, dat hij tot zes maanden voor de start nog nooit solo had gezeild… Een nogal bijzondere onderneming dus. En dat hij – ook al zat hij daar in levende lijve – de opgedane ervaring eigenlijk niet kon delen. Op ‘hoe is het geweest?‘-vragen beloofde hij voorlopig geen antwoord te geven. Zo hevig was de confrontatie met zichzelf geweest. “De Vendée Globe grijpt zo diep in je leven in, en dringt zo diep in je door. Zo vreselijk diep, dat ik gebieden in mijzelf heb ontdekt, waarvan ik niet wist, dat ik ze had, en waarvan ik het bestaan niet eens kende… Pffff…”
Een opmerkelijk momentje tijdens de persconferentie, was de vraag of – nu Heerema zelf geen tweede keer aan de Vendée Globe zal beginnen – hij in de 2020 editie misschien een Nederlandse zeiler zou willen supporten. Pieter Heerema dacht wel, dat de bekendheid van de Vendée Globe in Nederland dankzij zijn deelname sterk was toegenomen, maar liet zich niet verleiden een toezegging te doen. Ook al zal menig zeilliefhebber stilletjes hopen dat, ‘de zeventiende plaats in de Vendée Globe (116 dagen) én – heel toevallig – óók de zeventiende plaats op de Quote 500-lijst (900 miljoen)’ zijn hypermoderne IMOCA misschien wel aan een jonge Nederlandse zeiler zou willen toevertrouwen. Nederland mist tenslotte nog steeds een zeiler in deze ultieme zeilklasse.
Maar Heerema’s eerste plan bij terugkeer was zijn ‘verkeerde boot’ zo snel mogelijk te verkopen. Het is tenslotte een bootje waarvoor hij 3,5 miljoen euro aan de Italiaanse zeiler Andrea Mura betaald heeft. Tegelijk zinspeelde hij wel op nieuwe zeilplannen. Zou hij zijn boot toch eigenlijk niet gewoon stilletjes willen doorschuiven naar de nieuwe generatie? Niets mooiers dan dat de ‘No Way Back’ opnieuw zou meedoen aan de volgende Vendée Globe met een Nederlandse solozeiler. Eentje die zich al bewezen heeft. Met Ysbrand Endt bijvoorbeeld, die tenslotte de Mini Transat al heeft gevaren, en zoveel ambitie heeft, dat-ie Heerema al op de finish heeft verwelkomd met de ex-Sanya VO70. Een helder signaal zou je zo zeggen.
Hoe nu verder? De 65-jarige bikkel zal op menig zeilvereniging vast van harte welkom zijn voor een praatje. Helaas lijkt onze Pieter daar dus niet op te zitten wachten. Dat scheelt u de moeite van een uitnodiging. Nee, Pieter Heerema stapt na zijn rondje wereld gewoon weer in z’n Draak voor een rondje Kaag. Hopenlijk om nog eens te heroverwegen, wat hij met z’n IMOCA zal gaan doen. Als deze al niet verkocht is. Want bovenal blijft hij toch zakenman. En zaken doen is misschien wel het allerleukst…
Met vriendelijke groet,
Bert Kuijpers,
schipper van Nauticlink