Op de site van deze schilder staat een uitgebreide levensbeschrijving. Die laat eens en te meer zien hoe onder invloed van jeugd en vroege ervaringen een loopbaan grillig kan verlopen, maar ook hoe mensen uiteindelijk toch op hun bestemming terecht komen. Zo begon Nico Peeters (1949) als MTS’er in de tekenkamer van Stork, en werkte bij De Schelde, de Rotterdamsche Droogdok Maatschappij en Rederij Vroon in Breskens. De tijd dat hij begon met schilderen. Later kwam hij bij een educatieve uitgeverij terecht en begon zijn omgeving – en ook hijzelf (..) – door te krijgen dat hij beschikte over een bovengemiddeld teken- en schildertalent. Niet helemaal een verrassing, want Peeters’ vader had de schilderkist van zijn grootvader al voor hem bestemd… Nu draait zijn leven om ‘kunst en industrie’. En met name om de sfeer: “Een kunstwerk ontstaat immers ook mede door het zich inleven in de sfeer, de omgeving, de geschiedenis en niet in het minst in het zich verplaatsen in de gevoelens van de mensen, die erbij betrokken zijn. Uiteindelijk is de beleving van de kunst niet meer dan de communicatie tussen kunstenaar en kunstbeschouwer, in feite het delen van het mens-zijn…” Dat lijkt misschien nogal hoogdravend en wazig, maar wie de maritieme schilderijen van Nico M.Peeters bekijkt, begrijpt precies wat hij bedoelt. Ze bieden de mogelijkheid te genieten van een realisme, dat niet (zoals zo vaak in die stijl) koel en statisch is, maar warm en super dynamisch. Fraaie momentopnamen van een industriële wereld die leeft met vliegtuigen, boten, en mensen… Ja, Nico M. Peeters lijkt alles te kunnen.
Schade aan polyester: zelf de gelcoat repareren
11 april 2024
