Informatie voor de watersporter

Je bent jong, en je kunt wat…

Laura Dekker’s eerste wereldomzeiling is over en uit. Ja: eerste, want waarom zou ze niet een tweede keer gaan? En dan bijvoorbeeld non stop. Kunnen we het met z’n allen nog eens overdoen. Maar dan netjes. Want deze eerste keer ging het niet zo lekker.

Misschien heeft u zelf uw eigen dromen nooit kunnen uitvoeren, en heeft u uw teleurstelling hierover het afgelopen jaar op een onbewaakt moment ook eens met een ‘commentaartje’ lekker afgereageerd op dat koppige ‘zeilmeisje’. Alleen de term ‘zeilmeisje’ was de afgelopen paar jaar al voldoende om op internet een hoop jaloezie, frustratie, agressie en angst een uitlaatklep te geven. In die zin is Laura Dekker als ‘sociaal werkster op afstand’ rond de wereld gezeild. Met de schuld van heel Nederland op haar schouders. Nauticlink heeft de reis van de zeilende tiener in haar directe kielzog gevolgd. En ook bij ons was elke update weer goed voor reacties voor en tegen. De laatste het meest. En dan vaak anoniem en bij het rancuneuze af.

Een deel van de reacties hebben we dus maar niet gepubliceerd. Het betrof grof geformuleerde uitvallen van ergernis, die zich richtten tegen eigenlijk alle mensen, die in idee, gedrag of uiterlijk ook maar even afwijken van de gevestigde orde. ‘Laura zeilt van onze belastingcenten en met Laura en haar paspoort meteen ook alle buitenlanders het land uit…’, dat idee.

In onze op papier strak geregelde maatschappij lijkt alles en iedereen in een vakje te passen. In praktijk is dat natuurlijk niet zo. Laura Dekker is het schoolvoorbeeld, dat niet in een vakje past. Een samenleving die hiermee weet om te gaan, is rijker dan een samenleving die dit afstraft. Toen Dekker nog dertien jaar oud was, leek die wereldomzeiling met een discutabele boot mij ook een slecht idee. Maar hoeveel tieners worden niet met een olympische, of voetbaldroom een sport in gejaagd? Ten koste van hun opleiding. Kinderen, die zich jaren later beroofd voelen van hun jeugd, gezondheid of schoolleven. Toch is de algemene gedachte, dat die kinderen nog goed bezig zijn ook!

Ik heb in het middelbare onderwijs veel kinderen met wisselende talenten gezien. Ik denk, dat een kind van vijftien jaar, dat zo’n wereldreis überhaupt wil beginnen, en ook nog weet te volbrengen, een uitzonderlijk mens is. Een wonderbaarlijke speling van de natuur, mogelijk versterkt door de wijze waarop zij is opgegroeid. Niks mis mee. Er zijn ook kinderen die op hun vijftiende naar een universiteit gaan. Of zonder veel opleiding wereldkampioen of profvoetballer worden.

Dat jeugdzorg en leerplichtambtenaren aanvankelijk wat tegengas hebben gegeven, is op zich een goede zaak. Maar dat dit is uitgelopen op het blindelings toepassen van de wet (‘wet is wet’…) en de pogingen het meisje toch tegen elke prijs in een vakje te persen, is een misser. Is de beste overheid er niet één, die uitzonderingen weet te maken? De angst dat Laura Dekker ons onderwijssysteem zou ondermijnen door een precedent te scheppen, is ongegrond. Kinderen die Laura’s wereldomzeiling zouden willen én durven nadoen, presenteren zich niet in rijen. In rijen staan eerder drop outs te wachten op wat extra aandacht en begeleiding in ons onderwijs.

Dus hoera, we hebben Laura! Je bent jong en je kunt wat. Een vroegrijp dametje, die inclusief haar juridisch gevecht een volwassen prestatie heeft geleverd. Zowel mentaal als sportief. Wie Laura’s omzeiling kleineert, kent niet het gevoel naar een lege horizon te varen, zich om te draaien en te bemerken dat elk land uit het zicht is verdwenen. Misschien hebben we er met z’n allen iets van geleerd. Hopelijk is Nederland Laura Dekker niet kwijt en begint ze nog eens een tweede wereldomzeiling. Onder Nederlandse vlag. Over een tijdje. De Vendée Globe ofzo…

Met vriendelijke groet,

Bert Kuijpers,
schipper van Nauticlink

Zie ook Epco Ongering in De Telegraaf Vaarkrant dd 28 januari 2012: ‘Laura Dekker is geen gewoon meisje…

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Ontvang wekelijks ons watersportnieuws-overzicht