Informatie voor de watersporter

De Harde Waarheid Van De Zee

‘Pas als je het doet, zie je hoe simpel het kan zijn’, schijft vertrekker Ben Rutte over z’n rondje Atlantic in het mei-nummer van het blad ‘Zeilen’. Ben en zijn vrouw Annemiek maakten hun zeilreis over de oceaan met een Victoire 34 uit 1977. Ik lees het precies in de week dat een reis van Engeland naar Noorwegen het varend wrak ‘Warnow’ fataal lijkt te zijn geworden. Drie opvarenden worden vermist. Gebrek aan gezond verstand speelde hun parten.

De één vertrekt met alle zorg en voorzorg en vaart de oceaan rond, de ander improviseert maar wat, en haalt de Noordzee niet eens. Hoe naïef kun je zijn? Of ronduit dom. Over de bemanning van de ‘Warnow’ natuurlijk niets dan goeds, maar het moet toch gezegd worden. Er verschijnen al krantenartikelen dat het gek is, dat ‘op zee zomaar alles mag’. Alsof politiek en wetgeving aan dit soort gedrag iets kunnen doen. Aan naïeve kamikaze types doe je niets. Hun onbezonnenheid schept de gemeenschap echter wel met torenhoge kosten van zoekacties op. En hun familie en geliefden met een onmetelijk verdriet. Het gedrag van zulke ‘vrije mensen’ kan ervoor zorgen, dat de ‘vrije zee’ straks niet meer zo vrij is.

De – volgens het NRC – anarchistische schipper-eigenaar Arnoud Brinkman (47) had z’n boot Warnow zelf voorzien van een mast, nu ja van een voormalige arm van een hijskraan (..). Het omgebouwde vroegere Duitse loodsbootje torste zonder duidelijke kiel of zijzwaarden het zeil van een platbodem. En wat me het meest verbaasd heeft: in Schiedam runde Brinkman onder dezelfde naam als z’n boot het ‘Scheepsreparatiebedrijf Warnow’, ingeschreven bij de Kamer van Kophandel en al. Dat wel. Zou hij – meer saxofonist dan lasser van schepen – dan ook anderen van advies hebben gediend?

De vermissing van de ‘Warnow’ heeft veel aandacht gekregen. Te danken aan de romantiek van de vriendengroep, het naïeve gedrag van toch volwassen mensen en het dramatisch verloop van de reis. Muzikanten die naar Oerol varen en daar besluiten gezamenlijk op jacht te gaan naar het Noorderlicht. Doel van de club was met zo min mogelijk geld een zo’n luxe mogelijk leven te leiden. Daar kan niemand tegen zijn. Zolang het tenminste niet ten koste van anderen gaat of anderen in gevaar brengt. Maar hun doel had anderen al lang in gevaar gebracht.

In een vliegende storm voor de Engelse kust bij Whitby was de ‘Warnow’ een paar weken eerder al stuurloos geraakt en had de motor het begeven. Boot en bemanning werden gered door twee reddingsboten van de Engelse reddingsmaatschappij RNLI. Door ervaren zeelui, die in hun verslag spreken over golven van acht meter en een ‘challenging rescue’. Een stevige waarschuwing, zou je toch zeggen. Het was op de ‘Warnow’ één bende aan boord en de drinkwatertank was vol met zeewater gelopen. Na te zijn bijgekomen en wat reparaties hield het groepsgevoel het via de kroeg nog tot Stonehaven uit. Even zouden ze gezamenlijk afzien van hun Noorderlicht-bestemming, maar plotseling stelde kapitein Arnoud de keus: toch Noorwegen of afstappen. Van de acht oorspronkelijke avonturiers hielden vijf het voor gezien. Hun verstand redde hun leven.

Wat heeft een volwassen man – zeker na die eerdere redding – er toe kunnen bewegen om met dezelfde wrakkige loodsboot zo vlak na de winter en slechts voorzien van een marifoon, een iPad zonder bereik, en een niet zeewaardige bemanning alsnog per se die onvoorspelbare noordelijke Noordzee over te willen steken? Mogelijk ging het puur om het halen van z’n gelijk. Want nee, echt helder kan hij op het moment van die beslissing toch niet geweest zijn. Teveel gevoel, te weinig reden.

De zee is geen speeltuin, geen plek om de grenzen van je vrijgevochtenheid, creativiteit, verstand en verantwoordelijkheid te verkennen. Zijn keuzes valt de schipper van de ‘Warnow’ persoonlijk aan te rekenen. Ook nu hij niet meer leeft, en twee anderen heeft meegetrokken in z’n noodlot. Wie pas bij de uitvoering moet ontdekken, hoe gevaarlijk iets kan zijn, heeft vooraf waarschijnlijk weinig voorbereidingen getroffen. Of nagedacht. Uit onwil, onkunde, naïviteit of onmacht. En zal zich door de zwaarste straf nog hebben laten verrassen ook. Tragisch maar waar. De werkelijkheid van de zee is soms bikkelhard.

Met vriendelijke groet,

Bert Kuijpers,
schipper van Nauticlink

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Ontvang wekelijks ons watersportnieuws-overzicht