Informatie voor de watersporter

Dicht bij het water

Een goede kennis heeft mij de term ‘dicht bij het water zeilen’ doen onthouden. Bij wijze van stille waarschuwing in een periode dat wij ons de luxe van een kajuitjacht gingen veroorloven. Wat was er mooier dan te slapen op je boot, met je huisje over het water te scheren, of met datzelfde huisje een zachte landing te maken op de platen van het Wad? En zo in alle rust en comfort de getijden te beleven? Weinig.

We hebben jaren onze vakanties en vrije tijd doorgebracht met ons kajuitjacht met midzwaard, en jaren ervan genoten. Maar ondanks alle luxe en mogelijkheden, bleef er een verlangen naar eenvoud. Een boot met een gewicht van een paar ton is natuurlijk fantastisch, maar zelfs al heeft hij de best mogelijke zeileigenschappen, je zeilt er niet mee ‘dicht bij het water’. Zodat je de zuig- en stuwkracht van zowat elk golfje voelt, de schoot aanhalen zich écht op hetzelfde moment vertaalt in je hellingshoek, en je het kleinste windvlaagje venijnig aan je vingers voelt trekken. Alsof je vist en beet hebt. Wie het heeft meegemaakt, begrijpt het. De beleving op grotere jachten wordt belemmerd door hun massa en de afstand tot het water.

Tot zover de verantwoording het weer eens in een 420 te proberen. Je vaart ‘m met z’n tweeën, en als je handig bent met niet te veel wind ook alleen. We gaan in meerdere opzichten terug in de tijd, terug naar het begin. De Fransman Christian Maury ontwierp het 4.20 meter lange bootje (vandaar) van 100 kilo in 1958. Met de komst in 1963 van de nog altijd olympische 470 – een 50 centimeter langere en 20 kilo zwaardere kopie – is de 420 tot jeugdboot gebombardeerd en her en der gedegradeerd. In technisch opzicht schijnt hier weinig reden voor te zijn. In de jaren 70 was de 420 het summum van ‘acrobatisch zeilen’, het bootje had zo’n beetje de reputatie van de foiling Moth van nu.

Dankzij z’n eerdere populariteit worden er nog relatief veel bejaarde 420’s te koop aangeboden. Voor kleine prijsjes van nog geen 1000 euro met wegtrailer en al. Het was me nog een hele toer uit alle wrakken een keus te maken. Of liever gezegd juist géén keus. Want de bootjes lijden allemaal aan de effecten van de polyester-euforie, dat het bouwen in grote aantallen mogelijk maakte. Duurzaamheid was nog geen begrip, en hout gewillig. Zo ontstond een constructie van dunne schalen en ingelamineerd hout, daar waar stevigte en stijfheid was vereist. Men schroefde de blokken dwars door het polyester in het hout (of in een vacuüm…), terwijl dat polyester ook wel eens een lekkage door een luchtbel of beschadiging vertoonde. U begrijpt het: het polyester zou honderd jaar meekunnen, maar in polyester gewikkeld hout, dat ‘water maakt’, rot misschien wel sneller dan daarbuiten. Kortom, in deze categorie boten, zit veel werk.

In mijn geval is het er één uit 1994 geworden. 1700 Euro compleet op de trailer inclusief strandtrailer. Op het oog vrijwel gaaf. Door het Engelse Rondar relatief robuust gebouwd, maar desondanks heeft-ie toch nog last van bovengenoemde euvels. Terwijl deze boten in de jaren 90 toch gemakkelijk uit louter kunststof, en meer doordacht gebouwd hadden kunnen worden. Mogelijk het negatieve effect van klassevoorschriften. Anderzijds werd de noodzaak om duurzaam te bouwen ook nog niet zo gevoeld als nu. Het mag de pret niet drukken. We knutselen ‘m weer in een optimale staat en het ambacht van ‘polyesterman’ kent voor mij steeds minder geheimen.

Zo gaan we deze zomer tegemoet. Zeilen zoals we begonnen zijn. Een stap terug? Wel nee, pure luxe! Het beste seizoen om ‘dicht bij het water’ de kracht van eenvoud te beleven. Ik wens u mooie maanden en de wind, én windrichting waarop u hoopt…

Dit is de laatste nieuwsbrief voor de gebruikelijke zomerstop. De eerstvolgende is die van september en verschijnt eind augustus.

Met vriendelijke groet,

Bert Kuijpers,
schipper van Nauticlink

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Ontvang wekelijks ons watersportnieuws-overzicht