Informatie voor de watersporter

Het noodlot ontmoet je overal en waarschuwt niet…

Onder de kop ‘Het avontuur valt niet te stoppen’ had ik tot afgelopen weekend een heel andere tekst voor u in petto. Over het feit dat er ‘na jaren crisis’ toch nog steeds een opmerkelijk aantal mensen aan de zeilreis van hun leven begint. Zo trekt de ARC (Atlantic Rally for Cruisers) dit jaar wel 276 deelnemende boten, waaronder maar even twaalf onder Nederlandse vlag. Meer dan je zou vermoeden. Ik had u liever dit verhaal gestuurd.

Maar tegen het licht van de overval op de ‘Lazy Duck’ afgelopen zaterdag voor de Colombiaanse kust en de brute moord op Durdana Bruijn (54) leek mij een verhaal over ‘lekker wegzeilen uit de conjuncturele dip’ nogal ongepast. Temeer daar het dit jaar niet de eerste moord op Nederlandse vertrekkers is. Half februari werd immers onze landgenoot Ronald Wolbeek (60) al doodgeschoten tijdens een overval op zijn boot in Brazilië. Natuurlijk kan het toeval zijn. Maar het zou ook kunnen, dat het te maken heeft met veranderende tijden. Dat het aanhoudend defilé van rijkdom langs kusten vol armoe, de acceptatie van de ongelijkheid doet afnemen. En jaloezie en agressie doet toenemen.

Natuurlijk kan dit de twee misdrijven op geen enkele wijze rechtvaardigen. Wel is het een signaal voor de huidige lichting vertrekkers. Zij het een signaal waarmee je weinig kunt. Tenzij je grote delen van het Zuid-Amerikaanse continent nu zou mijden. Ook zoiets. Want Zuid-Amerika is al langer een onveilig continent. De legendarische zeiler uit Nieuw-Zeeland Sir Peter Blake (in de jaren 80 en 90 twee maal America’s Cup-winnaar, één maal Whitbread-winnaar en met ENZA van 1994 tot 1997 houder van de Jules Verne Trofee) werd al in 2001 op de Amazone-rivier vermoord.

Het verschil tussen verantwoord en onverantwoord handelen (lees: tussen veilig en onveilig) is soms flinterdun. In havens en op zee. Het leven kan in een split second door het noodlot een geheel andere wending nemen. Loopt het goed af, dan is de reputatie gevestigd en worden nare gebeurtenissen gemakkelijk vergeten. Ontaardt de werkelijkheid bij toeval in een ramp, dan veranderen dromen in nachtmerries en leven in dood. Zoals een catamaran-zeiler in Zandvoort overkwam of – soms al voortijdig – het tragisch verongelukken van de twee jonge Wajer & Wajer-schippers in Frankrijk. Ook al dit weekend.

Geen mens ontkomt aan het gevaar het leven voortijdig te verliezen. Maar noodlot en risico flirten minder met elkaar, dan je zou denken. 72 solozeilers – onder wie twee Nederlanders (Florian Lakeman en Dimitri Simons) en twee Belgen (Jonas Gerckens en Frédéric De Meselen) vertrokken óók afgelopen zaterdag in een bootje van zeseneenhalve meter om in twee etappes de oceaan over te zeilen. Zonder weerberichten of contact met de wal. Een hachelijke onderneming. De Mini Transat 6.50 heeft sinds 1977 een vijftal slachtoffers geeist. Met name begin jaren 90. Het noodlot kan zich kennelijk jaren lang gedeisd houden. Ook in een zeilwedstrijd op het randje.

De Mini Transat 6.50 heeft zich vooral ontwikkeld als wedstrijd voor ambitieuze ‘jonge beloften’. De deelnemers zijn ‘vertrekkers’, voor wie het avontuur van het leven niet valt te stoppen. Voor hen is dit de ultieme proef van hun bestaan, door drie weken alleen en aan jezelf overgeleverd te zijn. Het zijn zeilers, die bewust een risico nemen. De eventuele de prijs van hun avontuur op de koop toenemen. Zij dwingen respect af, en dienen ons vaak tot voorbeeld. Ja, doen ons zelfs dromen. Net als de bemanning van de Lazy Duck. Tot zaterdag het noodlot toesloeg. In het zicht van de haven. Onverwacht.

Met vriendelijke groet,

Bert Kuijpers,
schipper van Nauticlink

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Ontvang wekelijks ons watersportnieuws-overzicht