Mogelijk droomt u ook regelmatig met ruime wind door groen-blauw water rond de wereld te zeilen? Maar wie gaat voor de hoogtepunten, zal ook de dieptepunten moeten accepteren. Hier twee ‘zomaar gevalletjes’, die een beeld geven van de ups en downs van het vertrekkersbestaan. Als het tegenzit, is de techniek vaak de boosdoener.
In het eerste voorbeeld verspeelt men door blikseminlag in Papua Nieuw Guinea de complete elektrische installatie plus apparatuur. (“Stukzitten, maar dan echt! We kunnen allebei wel huilen…”.) De oplossing vergt enig overleg ondermeer met de verzekeraar, maar dan mag Arno, de Nederlandse elektrisch specialist, compleet met 26 kilo nieuwe apparatuur op kosten van de verzekering (“een dikke pluim voor Kuiper-verzekeringen…”) naar de Indonesische Gordel van Smaragd afreizen. Lees het in het juli logboek van de Elena Op reis. Na tien dagen is de ramp alweer verleden tijd.
Technische panne blijken echter niet altijd zo snel verholpen. Na 40.000 trouwe zeemijlen en een wereldomzeiling van vier jaar begeeft de Simrad autopilot van de Mama Cocha van Maria en Pieter Schell het afgelopen juni in Gibraltar. Er wordt een nieuwe gestuurd, nog een nieuwe gestuurd zonder dat de storing wordt verholpen (“Weer geinstalleerd, getest en de autopilot aangezet… plof!!! weer weg. *&^%$$##@!!#!!!”), dan verkast men op advies van de verzekering naar het Portugese Portimao, waar de goede Nederlandse technicus Joop werkt. Maar het volgende nieuwe instrument wordt per abuis toch weer naar Gibraltar gestuurd. En vandaar moet-ie weer worden doorgestuurd naar Portimao. En ploft-ie weer…! Wat blijkt: het eerder gecrashte apparaat is per abuis opnieuw verstuurd! Weer wachten op een nieuwe… En zo duurde de vervanging van de auto pilot van de Mama-cochain het zicht van de haven maar liefst twee maanden en handenvol geld aan verzendkosten. Lees het in het juni-verslag.
