Was-ie gek geworden met z’n crowdfunding actie, waarmee hij 10.000 euro ophaalde? Nou, een beetje. Dat dachten we allemaal toen de oud-militair, -parachutist en -piloot Jean-Jacques Savin (72) – ook nog eens ooit triathlonkampioen – op tweede kerstdag op de Canarische Eilanden in een reuzenwijnvat stapte om zich door stroom en wind over de Atlantische Oceaan te laten meevoeren naar de Carieb. Maar de avonturier – die ook al enkele jaren op z’n zeilboot had geleefd en vier oceaanoversteken op z’n naam had – kon afgelopen 27 april na 122 dagen ‘klotsen’ mooi zijn gelijk halen. Hij was op dat moment de laatste meridionaal overgedreven, die hem nog scheidde van de Caraïbische Zee. Toen vond-ie het ook welletjes. Hij begon z’n avontuur ‘uit liefde voor de vrijheid’ en uit bewondering van de jonge arts Alain Bombard, die in 1952 hetzelfde kunstje flikte per rubberboot. Maar dan ook nog eens zonder voedsel of drinken mee te nemen (‘Ik leef van vis en regenwater’) … Bombard verloor 20 kilo en kwam er bijna bij om. Savin was er minder erg aan toe. Werd eind maart – toen hij doorkreeg dat z’n tocht veel langer zou gaan duren dan gedacht – ook nog eens van voedsel voorzien door een Amerikaans onderzoeksschip. En vlak voor het eind van z’n drijfpartij kreeg hij nog een ‘gigot d’agneau met couscous’ van een passerende catamaran. Maar denk nu niet dat hij regelrecht naar Martinique dreef en het allemaal op rolletjes verliep. Savin was veel te noordelijk verdaagd, maar wilde absoluut in Martinique eindigen. Om niet kapot te slaan op de kust van één van de eilanden, heeft hij toen z’n noodbaken geactiveerd en aan de Amerikaanse Kustwacht de hulp van een schip met een kraan gevraagd. Hij wilde zijn ton hoe dan ook terug mee naar Frankrijk nemen en niet afzinken. Het eerste schip dat middenin de nacht langskwam spreekt hem in het Engels aan. Savin begrijpt het maar een beetje en vraagt om chocolade. Ze laten een touw zakken en vragen vast te maken. Dit blijkt geen ‘landvast’, maar een hijslijn, die direct begint te hijsen. Terwijl Savin hem losjes aan een oog had vastgemaakt. Voordat-ie het weet, slaat de ton met een klap tegen de scheepswand en net op tijd weet Savin de lijn door te snijden. Aan dek begrijpen ze er niets van. De volgende dag blijkt dat ze hem met alle liefde naar Rotterdam hadden wilden brengen… Bij het tweede schip gaat het beter, ookal belandt de avonturier bij het hijsen nog in zee. Via Sint Eustatius bereiken Savin én ton met een ander schip uiteindelijk toch nog Martinique. Maar de Carieb is gehaald… Een bijzondere onderneming en levensles namens een half-bejaarde!
