Henk de Velde, Wouter Verbraak, Laura Dekker en… Shelley Burggraaff. Drie bekende zeilnamen en één onbekende zoeken op een boot naar hun geluk. Een way of life, een uitdaging, een prestatie en een droom. Ze zijn stuk voor stuk totaal verschillend. Een verre van saai rijtje. Over de eerste drie is genoeg gepubliceerd. Komen we bij de laatste. Die stond in de zomer van 2010 al in onze nieuwsbrief. Maar now it gets serious… Ze is namelijk echt vertrokken. Een geval apart.
Bij Shelley (28) is alles anders. Ze is als backpacker op Fiji geweest, onder de indruk geraakt van de cultuur op de eilanden en wil dat dolgraag nog eens opnieuw beleven. De droom is geboren. De droom om met een eigen bootje naar de Stille Zuidzee te varen. Van die droom is ze nooit afgekomen. Nee, sterker nog: na eerst keurig haar HBO-opleiding te hebben afgemaakt, is ze ‘m gewoon gaan uitvoeren! Als solist. Geheel op eigen kracht. ‘Met een beetje hulp van haar vrienden’ de Bootsmannen in Muiden bij wie ze in de voorbereidingstijd heeft gewerkt, en gaande haar reis door Simon van de ‘Colombe‘.
De eerste keer toen ik over het plan las, dacht ik ‘die is naïf‘. Het begon al bij de boot: een Trintella 1a van 8,80 meter (1974) met een een 1-cilinder 10 pK Sabb G dieseltje uit 1967 om mee naar de Stille Zuidzee te zeilen. In 2008 gekocht voor 17000 euro. Ze ging er in de jachthaven van Naarden eerst een jaartje op wonen, óók in de winter. Naar mate de tijd vorderde en ik haar blogs las, leerde ik twee zaken. Het dametje weet haar droom in zeer onderhoudende verhalen met verstand te rationaliseren. En tegelijk kan dat verstand haar niet weerhouden, haar plan gewoon uit te voeren. Ondanks haar gevoelens voor haar ouders.
“Mijn ouders zijn geen zeilers, hebben niets met boten en vinden een oceaan eng. Daarnaast houden ze hun dochter graag bij zich in de buurt. Kortom: ze vinden het maar niets. Logisch ook. Ik vind het echt vreselijk dat ik ze met zoveel zorgen opzadel, en dat ze moeten zien hoe ik het veilige leventje, waarmee ze mij hebben geholpen het op te bouwen volledig om zeep help. Weg mooi ingericht huis, weg goede baan, (voorlopig) weg kans op schoonzoon en kleinkind. Hoe egoïstisch het ook klinkt en hoe naar het ook is, ik vind toch dat het niet iets mag zijn om me door tegen te laten houden.”
Nee, niet simpel voor ouders. En ook niet voor Shelley zelf, die al sinds de aankoop geplaagd wordt door allerhande mankementen aan haar boot: osmose, een gebarsten raam en een wankele roer- en kielbevestiging. Maar de meeste last veroorzaakt een dieseltank, die steeds weer een nieuwe lekkage openbaart en een lekkend dek, ook nadat de houten kajuitopbouw al is gerestaureerd. Tot in Portugal aan toe. Want de Canarische Eilanden heeft Shelley nog steeds niet kunnen bereiken. Ze heeft de storm tegen. En haar boot.
Die heeft haar netbook en iPod intussen ookal doen verdrinken. Geen pina colada in de zon voor deze vertrekster. Ze is de hekkensluitster in de file naar het zuiden en klaagt “over het feit dat het ’s nachts zo koud is. En dat het overal zout water lekt zodat mijn beddengoed, kussens en matrassen, kledingkast en kaartentafel doorweekt zijn. En o ja, het drupt ook op de aansluitingen en bedrading achter de navigatieapparatuur…” Omkleden in droge kleren is geen optie meer. Want “De overige broeken waren al doorweekt van liters al dan niet smerig (?) water van onverklaarbare afkomst, dat met grote regelmaat over de toiletvloer stroomt. Waar ik dan niet al te vrolijk doorheen mag poedelen, terwijl ik probeer zonder over te geven van de zeeziekte en dieselstank enigszins fatsoenlijk naar het toilet te gaan…”
De Mijdrechtse verhelpt alle mankementen low budget zelf. Sleutelt aan haar oude motor, repareert een koppeling. Nu de mast en verstaging nog. Soms slaat de vertwijfeling toe. “Shelley, waarom in vredesnaam moet jij toch altijd van jezelf die dingen doen, waar je eigenlijk niet zo goed in bent of geen verstand van hebt? Je kon op school zo goed leren, maar dan toch kies je de rest van je leven voor dingen, die daar weinig mee te maken hebben en waar je de ballen verstand van hebt. Neem dit zeilen nou, wat weet je nou van zeilen, boten, gereedschap, en al die andere dingen die er mee samen gaan? En dan zitten we nu hier, een beetje schepen te ontwijken midden op een oceaan…”
<<< Euhh… Hey, kijk, daar rijdt een vrachtwagen!
>>> Nee doos, dat is een containerschip. En hij komt recht op je af!
<<< Oh ja. Oeh.
Nee, bepaald geen zeilmeisje, deze zeilvrouw. Wie nieuwsgierig is naar het verloop van haar reis naar de Stille Zuidzee (ik zet er nu op in, dat ze er nog gaat komen ook…), volgt Shelley op haar Northwind.
Met vriendelijke groet,
Bert Kuijpers,
schipper van Nauticlink
