Hoe blij we ermee moeten zijn in deze tijden van klimaatverandering is even de vraag. Een paar jaar geleden had dit nog niet gekund. Feit blijft dat de sportieve prestatie om via de noordwestelijke doorvaart per open sportcatamaran solo van Nome in Alaska naar Nuuk op Groenland te zeilen er niet minder om is. De Zwitserse avonturier Yvan Bourgnon (46) volbracht de tocht van 7500 mijl eind september na 72 dagen. Tien kilo lichter en zonder gevoel in pijnlijke handen en voeten. Van de kou. De reis duurde veel langer dan de eerder gedachte 45 dagen. Bourgnon had wel 30 kilo gedroogd voedsel meegenomen, maar heeft daarnaast ook nog moeten vissen voor de kost. De gedurfde onderneming onder de naam ‘Défi Bimedia‘ verliep niet helemaal van een leien dakje en leverde de avonturier, die toch eerder al met zijn vaartuigje ‘Louloute’ in etappes rond de wereld was gezeild en zelfs schipbreuk had geleden, menig spannend moment op. De zeeman-zonder-angst, ondekte dit keer naar eigen zeggen zelfs wat angst eigenlijk was. Sterker nog, hij beleefde momenten, waarop hij ernstig rekening hield met de mogelijkheid dat zijn laatste uurtje had geslagen. En dat hij letterlijk en figuurlijk te ver was gegaan. Vanwege opdringende ijsvelden die hem in hun greep hielden, de kou, het risico op omslaan in het ijswater, een botsing met een zeeleeuw. Om te voorkomen dat het ijs zijn boot zou kraken, trok Bourgnon zijn catamaran maar óp het ijs. Hij kreeg te maken met keiharde windvlagen uit het niets en een storm van 70 knopen. Dan kun je wel voor anker gaan en je zeil laten zakken, maar blijft het risico bestaan dat de wind vat krijgt op de trampoline van de catamaran. En omslaan in ijswater onder die omstandigheden betekent een gewisse dood. “Nee, deze keer was het eigenlijk over het randje en de uitdaging gekkenwerk…”. Vier dagen voor aankomst op Groenland kreeg Bourgnon nog te maken met een bezoekje van een ijsbeer. En of hij nu schreeuwde of schoot met zijn geweer om het beest af te schrikken, niets hielp, totdat het dier op een gegeven moment zelf besloot maar eens door te lopen. “Twee uur na zijn vertrek, zat ik nog te bibberen van angst…”. Dat een beroepsavonturier het beste af is met een nogal zelfstandige en begripvolle partner, mag wel blijken uit het feit, dat Yvan Bourgnon een week na de geboorte van zijn jongste zoontje begonnen was aan deze uitdaging. Een ander soort vader-verlof.
