Waarschijnlijk behoort de houten zeilwherry met rieten leuning tot de meest romantische boten, die we kennen. Nu ja, voor zover je sowieso al kunt spreken van ‘romantische boten’. De associatie komt eerder voort uit de periode waarin de wherries ‘hot’ waren. Dat was in de hoopvolle tijden van de industrialisatie in de 19de en begin 20ste eeuw. De boot van de impressionisten en de Belle Epoque. De tijd, dat men voor het eerst ook louter voor het plezier het water op ging. Zeilwherries, waarmee je zowel kunt roeien als zeilen, worden vaak ‘scheehouten wherries’ genoemd. Volgens de site ‘Het Zeilend Scheehout’ van de Nederlandse Vereniging tot Behoud van Zeilwherries komt de naam ‘scheehout’ van de in de zijkanten geintegreerde ‘houders’ voor de roeiriemen. Wie op zoek gaat naar de betekenis van ‘schee’ ontdekt dat het komt van ‘schei’ (van scheiden, uit elkaar houden). Zo kan een ‘schee’ ook een ‘dwarshout of dwarsijzer, hout of ijzer zijn, dat twee langere of zwaardere uiteenhoudt en verbindt’. En bovendien ook het ‘houten schuifje zijn, waarmede de riemgaten (scheegaten) van een sloep gesloten kunnen worden’. Tot zover de ‘schee’. Nu de boot. Wetenswaardig is dat de oudste Nederlandse wherry uit 1860 dateert. In 1911, het oprichtingsjaar van het Comité voor Wherrywedstrijden, zeilen er 25 wherries een wedstrijd op de Amstel. Veel van de wherry-lol van nu gaat zitten in het behoud en ambachtelijk oplappen van deze houten veelal ‘krasse knarren’. De Nederlandse Vereniging tot Behoud van Zeilwherries dankt haar bestaansrecht dan ook aan haar motto ‘restaureren, roeien, zeilen, en genieten‘. Alles in stijl.
Schade aan polyester: repareer zelf een gat in je boot
17 april 2024
