Zelfsturende boeien, zonder anker, om een wedstrijdbaan uit te zetten. Inmiddels bestaat het en het werkt nog goed ook. De boeien verlaten ‘s ochtend de haven en houden braaf de hele dag hun positie. Zijn de races voorbij dan keren ze terug naar de haven om aan de lader te gaan voor een volgende wedstrijddag.
Wie een wedstrijd gaat zeilen moet eerste flink wat moeite doen om überhaupt aan de startlijn te kunnen verschijnen. Een boot is duur, wat dacht je van een wedstrijdschip. Alles moet tiptop in orde zijn met nieuwe zeilen en een competitieve romp. Om te winnen moet er getraind worden met een vast team. Kortom, op het moment dat je aan het racen bent wil je dat alles goed gaat.
Natuurlijk gaat lang niet alles goed, ook dat is wedstrijdzeilen. Wie de minste fouten of foutjes maakt wint. Maar een perfecte race, dat maak je maar zelden mee. Sterker nog, in theorie is het niet eens mogelijk. Maar wat tot grote frustratie leidt bij wedstrijdteams zijn externe factoren die de race verstoren. Denk aan een familie op een motorbootje die niksvermoedend voor een startveld langs vaart en opeens midden tussen de bloedfanatieke wedstrijdzeilers belandt.
Frustratie
Een andere frustratie is om blijven haken aan de bovenboei. De uitgezette boeien liggen normaal vast aan een anker. Ervaren wedstrijd-comités weten vaak hoe diep het is op hun wedstrijdwater. Maar soms kan dit sterk verschillen. Daarom hebben sommige boeien een dynamische ankerlijn, er is een zwaar anker en een kleiner gewicht met een katrolletje onder de boei waarmee de ankerlijn op spanning wordt gehouden. Als het werkt is het fantastisch. Helaas faalt het systeem ook wel eens. Dan ligt er een boei met een extra lange ankerlijn. Dat betekent ruim ronden want anders… precies dan haakt de ankerlijn van de boei om de kiel of om het roer en komt het merkteken opeens razendsnel op de boosdoener af stormen. In plaats van dat de boot de boei raakt, raakt het baken de boot en blijft nog hangen ook. Vaak moet de pikhaak eraan te pas komen. Gevolg: de deelnemer moet een strafrondje draaien en de boei ligt meters verderop. Niemand blij.
Idee
Natuurlijk kwam het idee voor zelfsturende boeien al vaker voorbij maar de Hamburgse wedstrijdzeiler Jonas Schumacher deed er iets mee. Hij ontwikkelde de Smartmark. Een boei die 24 uur op een plek kan blijven. Het systeem bestaat uit een kleine catamaran vol techniek. Bovenop het bootje zit een met lucht gevulde driehoek, de boei. Aan boord zijn twee elektromotoren, vier kompassen, vier barometers, gyroscopen, flinke Lithium ion-accus en zenders. De Smartmarks worden bediend met een app en verlaten ‘s ochtends de haven om hun positie op de wedstrijdbaan in te nemen. Ze kunnen tegen vijf knopen stroom en dertig knopen wind, condities waarbij wedstrijden doorgaans al lang worden afgelast. Draait de wind, dan krijgt de boei een nieuwe positie op en gaat daar automatisch liggen. Zeilers die met het systeem zeilden vertelden lachend dat ze na de race nog een wedstrijdje met de boei deden, op weg naar de haven.
Wat kost het dan?
Aan de boei blijven hangen is er niet meer bij met de Smartmark. Rest nog die enige vraag die onbeantwoord is: wat kost een Smartmark? De kleine versie (2,45 meter hoog) van de Mark kost bijna zevenduizend euro. De prijs voor de wat grotere Smartmark XL (4,42 meter hoog) is op aanvraag. “Het is een investering”, zegt Jonas Schumacher dan ook op zijn site. Een stevige investering maar wel een eentje die wat oplevert.
Dit bericht is geschreven door Klaas Wiersma, onafhankelijk watersport journalist voor Nauticlink. Wil je reageren op dit bericht? Laat hieronder een reactie achter of stuur Klaas Wiersma een e-mail via nieuwsdienst@nauticlink.com of contact hem via linkedin
