Vlieland – Eenendertig jaar werken Dirk de Zeeuw en Cornelis de Jong als vrijwilliger bij de KNRM; een tijdspanne die niet iedereen haalt, weten zij. Sommigen haken af na een raar akkefietje of bar weer. De Zeeuw: ,,Het is niet voor iedereen weggelegd.”
Water borrelt op in de boot, kinderen huilen, keukenkastjes zijn leeg, het schip ligt schuin, terwijl de schipper – asgrauw gezicht en grote pupillen in de ogen – in volslagen paniek heen en weer rent. Het zijn beelden die KNRM-vrijwilligers Cornelis de Jong (54, werkt als havenmeester) en Dirk de Zeeuw (57, werkt bij rederij Doeksen) zo kunnen oproepen. Zij werden anderhalf week geleden tot hun grote verrassing geëerd met een lintje voor hun verdiensten.
Hoeveel mensen de beide mannen hebben gered, weten ze niet. Vastlopen door een navigatiefoutje, de vinger ergens tussen, een hartinfarct, de mast knapt of de motor valt uit. Pech op zee kan iedereen gebeuren, zegt De Jong. De mannen kennen het klappen van de zweep.
De Jong: ,,Wij hadden destijds geluk en werden beide ingeloot. Toen had je nog dertig vrijwilligers, terwijl er vijftien nodig waren. Nu heb je er vijftien nodig en komen er drie. Dat is het grote verschil tussen toen en nu.”
Een ander groot verschil is dat mensen in de pleziervaart tegenwoordig beter zijn uitgerust dan dertig jaar geleden. ,,Dan trof je mensen aan, aan wie je vroeg: ‘Heb je een kaart?’ ‘Een kaart, hebben we die nodig?’, was dan het antwoord. Mensen zijn meer verantwoord bezig.”
Toch blijven ze er zijn, tot frustratie van de kustwacht: mensen die de zee op gaan als het niet kan. De weersomstandigheden zijn miserabel, slechts één bemanningslid heeft verstand van zaken of men vaart in een oude boot die niet meer in orde is. De Jong: ,,Dan hoor je: bij Schiermonnikoog hebben ze ’m ook al geholpen. En dan hoor je later: bij Den Helder was het weer bingo. Onverantwoord als mensen zo blijven doorsukkelen.” (Friesch Dagblad)
