De drukte voorbij

Ook gemerkt? Het is afgelopen zomer opnieuw drukker geworden op het water. Met nieuwe watersporters vol eigentijdse eigenschappen en verlangens: gemak, comfort, prestatie, ongeduld en snelheid. Rustig aan doen om ervaren raken is meer voor boomers. Direct voluit gaan met die banaan! Alsof er – mocht ‘t misgaan – altijd wel een vangnetje is. Helaas schuilt er iets oude mannerigs in zo’n constatering. Ja helaas, ‘t is niet anders. Gedachten die bij mij opkomen, wanneer ik lees over een gestrand zeiljacht bij Wijdenes.

Het was – op weg naar Vlieland – in het Markermeer voor anker gegaan voor de haven van het Noord-Hollandse Wijdenes (toch niet de meest beschutte plek). Ik lees dat het tijdens het ontbijt fout gaat. Viel er vóór het ontbijt dan al geen gevaar te bespeuren? Het anker krabt en de boot belandt op de keien. Wat voor de schipper pleit, is dat hij zijn jacht weer zelf weet los te varen. Maar vervolgens bindt hij z’n scheepje vast aan een paal van visfuiken! En zo raakt deze moderne watersporter in de netten van een beroepsvisser verstrikt. Dit keer kan alleen de KNRM-reddingboot van Wijdenes nog uitkomst bieden. Zou deze watersporter überhaupt ooit van het bestaan van fuiken en netten gehoord hebben? Na inspectie kan de schipper zijn Vlieland-expeditie weer vrolijk vervolgen. Zonder KNRM zou het een stuk stiller worden op het water.

Nieuwe watersporters die zonder al te veel ervaring massaal beslag leggen op het schaarse water. In een NRC van dit voorjaar (260522) las ik al over de drukte in de Amsterdamse grachten. Probleem is dat er in verschillende wijken van onze hoofdstad meer bootjes op het water dobberen, dan dat er ligplaatsen beschikbaar zijn. Sloepbezitters eigenen zichzelf daar regelmatig ten onrechte een vaste ligplaats toe. Niet zonder bedreigingen en het losgooien van andermans boot. Terwijl onze hoofdstad – net als voor auto’s – helemaal geen vaste plaatsen voor boten kent. Waar niet wordt gehandhaafd – hier dus – krijgen de brutalen het voor het zeggen.

Zelf ben ik op natuurlijke wijze een beetje ontsnapt aan deze drukte. Na een watersportbestaan van jol en surfplank tot en met zeewaardig jacht, ben ik sinds een paar jaar een trailerbaar 420-zeilbootje rijk en roei ik in een Liteboat. Dat is zo gezegd een skif voor dummies. Veel breder, stabieler en korter dan het klassieke model, en op een autodak te vervoeren. Als je zo’n beetje van alles hebt geproefd, dan is dit laag bij het water roeien toch weer een openbaring. Terug naar de eenvoud. De samensmelting van sport en natuur. Alleen al dat droge geluid van de over het water ketsende roeibladen. Dat zelfde tak-tak-tak hoorde ik als kind in Het Gooi langs de Muider Trekvaart en het Hilversums Kanaal. Nu breng ik het zelf teweeg. Zo is de cirkel weer rond. Bovendien doet roeien een beroep op je hele lichaam. Goed voor je body.

Mijn moderne skif is ontzaglijk handelbaar. Een veertje van rond de twintig kilo. Je laat ‘m moeiteloos te water, waar je maar wilt. Dus ook ver weg van de drukte. Drie Beaufort golfjes zijn een makkie voor ‘m (en mij). Skiffen moet je leren, maar op een Liteboat Sport roei je zo weg. Nadeel is wel, dat het ding bepaald niet spotgoedkoop is. Nieuw kost-ie meer dan vijfduizend euro. Maar daar heeft de Nederlandse importeur Innovaren wel iets op gevonden. Je kunt elk type Liteboat namelijk ook leasen. Zowel privépersonen als verenigingen. En zelfs voor een beperkt aantal maanden.

Nu de zomergekte achter de rug is, kunnen we op het water weer op ruime schaal profiteren van de rust van de herfst. Bij voorkeur vroeg in de ochtend, het tijdslot van de diehard en oude rot. Een licht briesje voor de zeilers, spiegelglad water voor de rest. In alle rust genieten. Passief of actief. Onder optimale omstandigheden. Easy going zolang het kan…

Met vriendelijke groet,

Bert Kuijpers,
Opstapper van Nauticlink