Toen ik de wereld ontdekte, konden de Chinezen op bevel van hun totalitaire leider Mao Tse-tung met name goed kezen (..). De hieruit voortgekomen nieuwe generatie bleek vervolgens over minstens zo veel talent voor reproductie te beschikken als hun ouders. In dit geval voor het kopiëren van westerse techniek, machines en uiteindelijk onze producten. En natuurlijk waren ze in staat al die spullen daar in China veel goedkoper te maken, dan wij konden. En wij maar bestellen. En zij maar buffelen. Zes dagen in de week, als het er geen zeven zijn. Ze werden er in vijftig jaar tijd hemeltjerijk van. Met al dat geld begonnen ze de wereld te kopen. Grondstoffen in Afrika en Zuid-Amerika. Onroerend goed en bedrijven in het Midden-Oosten, de VS en Europa, daarbij ook nog Franse Grand Cru chateautjes en zelfs grote lappen Franse landbouwgrond. Wie het benauwd krijgt van al deze Chinese expansie en een handelsoorlogje start, wordt beleefd bediend. Ook hieraan doet China graag mee.
Dit forse introotje om u toch even de sfeer en achtergrond te schetsen van het opmerkelijke feit, dat China sinds 25 november 2019 nu ook stilletjes eigenaar blijkt te zijn geworden van het voormalig Nederlands Keuringsinstituut voor Pleziervaartuigen (NKIP Classification B.V.), al eerder omgedoopt tot Dutch Certification Institute (DCI) in Joure. Het betreft nota bene de door het Ministerie van Infrastructuur en Waterstaat aangewezen instantie, die controleert of in Nederland verkochte plezierjachten voldoen aan de EU-richtlijnen en het CE-keurmerk waard zijn.
U denkt dat dit een grap is? Nee, dit is onze nieuwe werkelijkheid. U kunt het ’t gemakkelijkst hier even checken (scrollen tot ‘openbare publicaties’). De enige bestuurder lijkt nog de NOA Testing & Certification Group Ltd China gevestigd in Pudong, een district van Shanghai. De site wekt de indruk, dat ze daar – heel slim – de hele wereld certificeren. Goed, het is een ‘private’ onderneming. Maar hoe privé is privé in China? Of het legaal is? Ja, geheel in onze vrije wereld. Of het netjes gespeeld is? Dat betwijfelt de Nederlandse Jachtbouw Industrie (NJI, onderdeel van de Metaalunie), die het gegeven naar buiten heeft gebracht. We lezen: “Tijdens het laatste regiegroep overleg tussen brancheorganisaties, keuringsinstanties waaronder ook DCI en overheid dat plaatsvond op 30 januari dit jaar, is niet over deze verandering gesproken.” Dat zou twee maanden na de overname naar ons gangbare idee toch op z’n plaats zijn geweest.
Een mens wil nu eenmaal weten met wie hij aan tafel zit. Is het erg dat ze in China nu meekijken? Het betreffende ministerie ziet er geen kwaad in: “IL&T laat in haar reactie weten dat de handelswijze van DCI ongewijzigd blijft. Certificaten worden door dezelfde personen afgegeven als voorheen.” Alsof certificering van personen afhangt. Daarbij voel je op je Hollandse klompen aan, dat het een nogal rare situatie is. Het gaat misschien ook wel niet over nu, maar over straks. Soms bekruipt me het gevoel, dat welvaart ons – het bestuurlijke apparaat bij uitstek – in staat heeft gesteld om heel zuiver rationeel en ethisch te denken, maar dat de wereld toch anders in elkaar steekt.
Dit is nu zo’n moment van nationale naïeviteit, waarbij een beetje meer straatwijsheid van pas zou kunnen komen. Want laten we voor meer inzicht de situatie eens omkeren. Zou de Chinese overheid een onderneming in Nederlandse handen aanwijzen om in China te controleren of daar verkochte producten wel aan de Chinese wettelijke norm voldoen? En zo ja, om deze vervolgens van een wettelijk Chinees certificaat te voorzien? Welnee, ze lachen zich suf daar in China. En hebben ‘op Joure off all places‘ een mooie Grand Cru open getrokken. Ik voorspel u, die Chinezen komen er wel. Wat…? Ze zijn er al!
Met vriendelijke groet,
Bert Kuijpers,
schipper van Nauticlink
