Foilen, foilen, foilen. Wie innovatief wil zijn moet tegenwoordig met een boot met draagvleugels komen. Normale boten worden al waterverplaatsing-schepen genoemd om het onderscheid te maken met de nieuwste generatie vaartuigen die zich los heeft gemaakt van het water. Op de Nederlandse plassen zien we steeds vaker een of meerdere Moth’s langsscheren. Zeilers die zwevend boven het water hoge snelheden halen op een minuscuul plateautje met uitgebouwde hangrekken en een dun zwaard eindigend in een vleugelprofiel. Als die bootjes eenmaal vliegen lijkt het zeilen zo simpel. Maar elke moth-zeiler kan bevestigen dat het aanvankelijk bloed, zweet en tranen kostte om zo ver te komen. De Moth’s moeten licht en stijf zijn wat dwingt tot de keuze voor het dure materiaal carbon. En daarmee hebben we meteen de twee nadelen van vliegend zeilen: het is moeilijk en duur. Aan de eerste wil de McConaghy-werf wat gaan doen. Dit inmiddels wereldwijde conglomeraat van scheepsbouwers begon ooit in 1967 met de bouw van bloedsnelle 12, 16 en 18-voets skiffs, Tornado-catamarns, Moth’s en andere ‘high performance dinghies’. Ook de laatste generatie foilende Moth’s komt van de McConaghy tekentafel. De nieuwste aanwinst van deze spectaculaire tak van de zeilsport is de Vortex Pod Racer, een foilende eenpersoons trimaran met fok en grootzeil. Door de twee extra drijvers is dit snelle bootje een stuk stabieler dan z’n voorganger met maar een enkele romp en zal dus minder moeilijk zijn om te varen. De prijs? Ai, die is nog steeds pittig. Voor 39.400 dollar heb je de basisuitrusting, met de extra’s die het zeilen praktischer en leuker maken komt er nog zo’n achtduizend bij. Vortex Pod Racer, minder moeilijk maar nog altijd duur.
vortexpodracer.com
